Een ingetogen Adventsviering in het Witte Kerkje te Haren maandag 16 december jl. Mooie muziek gespeeld door Alice Brons op de piano, een spannend verhaal voorgelezen door Jelle Witteveen en prachtige gedichten vertolkt door Masja Dalmolen. De bestuursleden Wendela Meijer en Harma Bier hadden voor een sfeervolle ambiance gezorgd en ook de kerstversnaperingen gingen er goed in. Als verrassing trad het koor Con Clave op, dat oefende in een van de bijzaaltjes van de kerk en ons trakteerde op een snel ingestudeerd kerstlied. Zoals gebruikelijk maakte Jelle Witteveen, dit keer ondersteund door Aleid Slijkerman, bijgaande fotogalerij. Voor de liefhebbers onderaan nog het voorgelezen gedicht ‘De eeuw loopt ten einde’ van Wislawa Szymborska.
Bij de foto’s: 1 Greta Huis had het programma samengesteld en lichtte dat toe; 2. Een gepassioneerde Jelle Witteveen las het prachtige verhaal ‘De engel met de bazuin’ van Mies Bouhuys voor; 3. Organist Alice Brons bleek ook goed thuis te zijn op de piano; 4. Het koor Con Clave verraste met een zojuist ingestudeerd kerstlied; 5. Het echtpaar Dalmolen in actie: terwijl Masja een gedicht voorlas probeerde Dick de adventskaarsen te ontsteken.
DE EEUW LOOPT TEN EINDE (Wislawa Szymborska)
Hij zou beter zijn dan de vorige eeuwen, onze twintigste.
Dat kan hij niet meer waarmaken,
zijn jaren zijn geteld,
zijn tred is wankel,
zijn adem kort.
Er is al te veel gebeurd
wat niet had mogen gebeuren,
en wat had moeten beginnen,
is niet begonnen.
De lente zou aanbreken,
en het geluk, onder andere.
De vrees zou stad en land verlaten.
En eerder dan de leugen zou de waarheid
haar bestemming bereiken.
Bepaalde rampen zouden
niet meer plaatsvinden,
oorlog bijvoorbeeld,
en honger, enzovoort.
De weerloosheid der weerlozen,
het goede vertrouwen en dergelijke
zouden worden gerespecteerd.
Wie vreugde uit de wereld wilde putten,
staat nu voor een taak
die onuitvoerbaar is.
Domheid is niet komisch.
Wijsheid is niet vrolijk.
De hoop is niet meer dat jonge meisje
et cetera, helaas.
God zou eindelijk gaan geloven in een mens
die goed en sterk is,
maar goed en sterk
zijn nog steeds twee mensen.
Hoe moet ik leven – las ik in een brief van iemand
aan wie ik van plan was
hetzelfde te vragen.
Opnieuw en als altijd zijn er,
zoals u hierboven kunt zien,
geen dringender vragen
dan naïeve vragen.